Dignis biedt levensfase gebonden zorg voor ouderen met psychiatrische, psychogeriatrische of somatische problematiek, of een combinatie daarvan.
Het initiatief Tuin Ruimte richt zich specifiek op de belevingsgerichte inrichting en het gebruik van de groene buitenruimte van Verpleeghuis De Enk in Zuidlaren (Drenthe). De beleving van groen in combinatie met belevenis bevordert de participatie van alle gebruikers. Het ontwerp van de Tuin Ruimte bestaat uit een doordacht groenbeplanting concept het hele jaar door, versterkt door reminiscentie en innovatieve belevingstechnologie. In de tuin is centrale aansturing voor belevingstechnologie aangelegd. Kleurige verlichting rondom het kippenhok en bij de kunststof koe en schapen gaan de lichten aan en blaten de schapen als bewoners in een bepaalde zone lopen. We willen meer belevingstechnologie toepassingen in de tuinen creëren. Hier kunnen gebruikers stil staan, zich verwonderen, lachen, aanraken, zien en ruiken.

Dit monumentale werk getiteld De Stichter van het Noodlot, 2016/2017, ontworpen door Kunstenaar Irmlinda de Vries, 1969, is een rouwmonument ter nagedachtenis aan mensen die jonggestorven zijn. Soms gaat het ook om kinderen nog, dood naar aanleiding van een ziekte, door een ongeval, door zelfdoding of door misdaad en het wil een fysieke alsook een psychische ruimte creëren voor nabestaanden om te kunnen spiegelen en gedenken. De waarom vraag neemt hierin een belangrijke rol in ondanks dat het geen antwoorden kan geven. Het proces wordt versterkt door de aanwezigheid van dit ruimtelijk object en noopt tot een transformatie in het eigen denken en voelen. Tijd speelt een belangrijke rol als heler van het ogenschijnlijk onheelbare. Uiteindelijk komen we zelf ook voor het moment van sterven te staan. We worden of verwachten weer een met onze verloren dierbare te worden verenigd. Maar wanneer en hoe dat blijft een mysterie. Het blijft altijd weer een vraagteken of we het licht zullen zien...

Nadat een dierbare is gecremeerd, hebben de nabestaanden de mogelijkheid de as uit te strooien op een strooiveld bij het crematorium of op de begraafplaats. Aan dit ritueel zou ik de optie willen toevoegen om de as in de strooibus te vermengen met bloemzaadjes. Op deze manier wordt met het uitstrooien van de as letterlijk nieuw leven gezaaid!

Het is mogelijk de nabestaanden op het veld te laten uitstrooien (en zaaien) zoals zij dat zelf willen, waardoor na verloop van tijd ongetwijfeld een kleurrijke wildgroei van bloemen zal ontstaan. Maar óók kunnen op het strooiveld aan de nabestaanden stukjes grond worden toegewezen, waarop zij mogen uitstrooien. Daardoor zullen kleine bloemenperkjes ontstaan en uiteindelijk: een bloementuin!

De nabestaanden kiezen de bloemzaadjes uit: had hun dierbare een favoriete bloem, of gaan zij voor een combinatie van verschillende bloemen? Wat er ook gekozen wordt, het uitstrooien zal een kleurrijk resultaat opleveren!

Een mooie zomerse dag. Er spelen kinderen op het springkussen en er worden kinderen geschminkt. Ouders, opa's, oma's en misschien zelfs tantes en ooms met hun kinderen genieten van de drankjes en hapjes. Er zijn diverse hoeken met activiteiten. Naast al die vrolijkheid en fleurige omgeving mist er wel iets, bij iedereen. Er mist een kindje... Er vloeien tranen bij de gesprekken vol herkenning. Wat geeft dat toch een steun om zoveel mensen om je heen te hebben die weten hoe het voelt om een kindje begraven te hebben.

2016 was het eerste Vlinderkindcafé, een bijeenkomst voor ouders van overleden kinderen. Een plek waar je zonder taboe en zonder oordeel vrij kan praten over het kindje dat je mist. Er blijkt veel behoefte aan deze bijeenkomsten. Veel ouders voelen zich in het dagelijks leven geremd om te praten over hun vlinderkindje. De vraag om iemand mee te nemen krijg ik vaak. Een mooie gezamenlijke dag lijkt mij een prachtige manier om onze overleden kindjes te herinneren.

Ik ben 47 jaar en ik voel me alsof ik nooit dood zal gaan. Daarom schrok ik best wel toen 3 week geleden een kennis van mij plotseling overleed. Ik werd met de stoffelijkheid van ons bestaan geconfronteerd. Ze was nog maar 32 jaar. Standaard crematie, koffie en cake en thats it.
Ik ben geen hokjesmens. In een vakje op het kerkhof, wel mooi dat mijn kids nog naar een plek kunnen gaan. Maar dat mijn kids het dan ook moeten gaan onderhouden, nee... Dat wil ik ze niet aandoen. Ze hebben het al zo druk. En als er na 20 jaar niet wordt betaald ben je weg. Verbranden lijkt me niets, ik wil terug naar de natuur.

Op een of andere manier, wellicht synchroniteit, stuitte ik op het feit dat er ook natuurbegraafplaatsen zijn. Ik ben 47 jaar en ik wist nooit dat die bestonden! Wat een prachtplek, bijvoorbeeld bij Eext. Forever blijven liggen en geen gedoe voor de kids, toch een prachtige plek waar ze heen kunnen als ze willen.... Dus mijn idee is dat dit niet goed gepromoot wordt.

Er moet voor mensen, die teruggekeerd zijn van de dood een soort van tweede huwelijksreis bestaan. Mijn aangetrouwde tante was enorm ziek geworden, maar is teruggekomen van weggeweest en kan zelfs weer (huwelijks)feesten bijwonen. Mijn oom probeert er het beste van te maken.
Ik hoop, dat het meer mensen gegund is om op een soort tweede huwelijksreis te gaan en dit zelfs op te nemen. Een mooi mooie herinnering voor later.

Ik ben een ‘babyboomer’, ongehuwd en geen kinderen. Ik ken veel generatiegenoten, in min of meer dezelfde omstandigheden, die net als ik een afscheid klein willen houden. Op mijn leeftijd ben ik bij steeds meer uitvaarten aanwezig en het valt mij op dat een uitvaart/crematie in kleine kring vaak een kale sfeer heeft. De oorzaak hiervan ligt aan de meestal te grote aula’s, de vele lege stoelen en de harde verlichting.
Naar mijn idee is het niet zo moeilijk om een dergelijke nogal karakterloze omgeving te vermijden door voor kleine gezelschappen, stoelen in een halve cirkel rond de kist te plaatsen, een luchtig ‘gordijn’ achter de kist te hangen, het licht in de ruimte sterk te reduceren en de kist uit te lichten met een spot. Hierdoor ontstaat er een intieme sfeer die recht doet aan uitvaarten met een kleine groep belangstellenden.
Ik hoop dat u hiermee iets kan doen. Het zou voor veel mensen een waardevoller afscheid kunnen betekenen.