Het idee is om mijn bellijn aan te sluiten aan Yarden. Deze staat nu nog in de kinderschoenen. In deze lijn begeleiden consulenten de beller van aangifte tot stichting schadefonds. Deel van de omzet is ten behoeve van fonds slachtofferhulp.
De consulent biedt onder andere een luisterend oor en ondersteuning, advies en begeleiding aan de nabestaanden van een geweldsmisdrijf. Maar ook uiteraad aan iedere nabestaande die behoefte heeft aan hulp, ondersteuning en nazorg. Iedereen is welkom! Leuk Leven Plus is laagdrempelig en elk gesprek is vertrouwd en anoniem. Het is een 24/7 bellijn waar uitvaart- en nabestaandenconsulenten de nabestaande telefonisch hulp bieden.

In de rapportage heb ik een sprookje gezet uit mijn hele verzameling sprookjes over het einde, over de dood. Met uitleg hoe dat is ontstaan. Ik schrijf dus erg graag en ook veel: kinderverhalen en sprookjes en gedichtjes. Ik kon u niet het hele manuscript sturen, langs deze weg. Maar ik heb 1 van de mooiste in de rapportage gezet. Dat is een Indisch sprookje over een wayangpop die zich achter het scherm na afloop van de voorstelling afvraagt of er niet meer is dan de platte, één dimensionale wereld van de schimmen. Hij vraagt zich af wat er aan de andere kant van het doek ligt. Dan komt er een vlinder binnen fladderen die hem vertelt van de wereld buiten. Nu verlangt hij nog meer naar weg gaan. Maar hij kan niet mee met de vlinder. Die nacht huilt hij zich in slaap. Waardoor het leer waarvan hij is gemaakt, losraakt van het stokje. Dat ontvouwt zich vervolgens als 2 vleugels en zo vliegt hij even later achter de vlinder aan, de donkere sterrennacht in.

In verzorgingstehuizen en ook in ziekenhuizen krijgen nabestaanden vaak een plastic tas mee met daarin persoonlijke spullen van de overledene.
Mijn idee: maak samen met diegene die 'niet veel tijd meer heeft' of al wat ouder is een persoonlijke doos. Een doos waaraan die persoon een persoonlijk tintje kan geven. Die doos krijgen de nabestaanden na het overlijden. Warm, persoonlijk en mooi om te bewaren.

Voor de persoon die er straks niet meer is, is het een mooie afleiding. Daarnaast maakt het al knutselende het praten over het afscheid en de dood gemakkelijker.
Wat zou het leuk zijn om er ook nog een verrassing in te stoppen. Zo tover je bij het maken ervan en bij de nabestaanden een lach op het gezicht.

Toen onze zoon Boris onverwachts overleed na een zwangerschap van 39 weken, leek óók mijn leven voorbij. Ik begon met schrijven en delen omdat dit voor mij helend werkte. Al schrijvende hielp ik mijzelf, maar ook lotgenoten. Uiteindelijk ontstond er mijn boek ‘Lieve Boris'. Door middel van fragmenten uit mijn dagboek, gedichten en briefjes aan Boris, beschrijf ik de rauwe pijn, en hoe de donkere dagen langzaam weer lichter werden. Ook heb ik getracht een aantal handvaten te bieden aan ouders die ook hun baby hebben verloren. Het is een boek over onze allermooiste zoon, en tevens het bewijs dat door liefde zelfs het zwartste zwart weer licht kan worden.

Naast schrijven en delen ontstaan er de behoefte meer te kunnen betekenen. Zo wil ik graag lezingen geven over mijn boek en de handvaten. Aan lotgenoten, maar ook aan de hulpverlening. Daarnaast wil ik workshops gaan ontwikkelen. Centraal staat hierbij altijd ‘zorgen voor je verdriet’.

Specifieke, professionele, creatieve voor/nazorg inkopen bij een Yardenpolis: Heeft je familielid een verstandelijke- ,zintuigelijke- of andere (aangeboren/verworven) beperking dan is communicatie over sterven en afscheid nemen iets dat om gerichte begeleiding vraagt. Vaak is de taal van vrijwilligers of uitvaart-verzorgers complex en het niveau ervan te hoog voor deze doelgroep. Hoe belangrijk is zorg op maat en op het taalniveau van de cliënt. Beoordeel wat nodig/mogelijk is: ondersteuning mbv livestream, film, gebarentolk, een logopedist met ervaring met de doelgroep. Groepsgewijze, continue aandacht voor sterven en rituelen voordat er sprake is van sterven; aansluiten tijdens het afscheid en thematisch in 5 sessies na het overlijden. Hoe anders is het verwerken van een overlijden al niet bij een ongeluk of misdrijf tov bij een langdurig zieke. En zelfdoding kent weer een andere verwerking bij betrokkenen. Ook lotgenootschap in verlies van ouder/kind/broer/zus kan dieper doen helen.

Een penning is een driedimensionaal object met aan de voor-en achterzijde een afbeelding waarbij tekst een onderdeel is. De inhoud van betekenis is veelzijdig, waarvan een herinnering aan een dierbare overledene er een van is. De afbeelding en tekst heeft een persoonlijke inhoud. De afmeting is van een gemiddelde doorsnede van 7 cm. Het materiaal is van gebakken klei dus van steen.

Ik ben een ‘babyboomer’, ongehuwd en geen kinderen. Ik ken veel generatiegenoten, in min of meer dezelfde omstandigheden, die net als ik een afscheid klein willen houden. Op mijn leeftijd ben ik bij steeds meer uitvaarten aanwezig en het valt mij op dat een uitvaart/crematie in kleine kring vaak een kale sfeer heeft. De oorzaak hiervan ligt aan de meestal te grote aula’s, de vele lege stoelen en de harde verlichting.
Naar mijn idee is het niet zo moeilijk om een dergelijke nogal karakterloze omgeving te vermijden door voor kleine gezelschappen, stoelen in een halve cirkel rond de kist te plaatsen, een luchtig ‘gordijn’ achter de kist te hangen, het licht in de ruimte sterk te reduceren en de kist uit te lichten met een spot. Hierdoor ontstaat er een intieme sfeer die recht doet aan uitvaarten met een kleine groep belangstellenden.
Ik hoop dat u hiermee iets kan doen. Het zou voor veel mensen een waardevoller afscheid kunnen betekenen.

Mijn idee is na het overlijden van een dierbare een afdruk te maken van de hand van de overledene en deze in een natuurlijk aanvoelende en beweegbare substantie te gieten.. wellicht een soort was.. zodat de nabestaanden altijd de hand van de overledene vast kunnen houden.

‘En ze leefden nog lang en gelukkig.’ Gek genoeg gaan we er bijna allemaal vanuit dat dit voor ons wel zal gelden. Maar wat als je sprookje bruut verstoord wordt door een diagnose? Als je te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent?
Wij maken een theatervoorstelling die dit lastig onderwerp bespreekbaar maakt. Wij maken een voorstelling met 6-8 mensen in verschillende leeftijden die te horen hebben gekregen dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Hoe is het om dit mee te maken? Hoe geef je invulling aan de tijd die je nog hebt? Kijk je anders naar het leven als je zo dicht bij de dood staat? En welke levenslessen levert dit op?
Op basis van hun persoonlijke verhalen gaan wij een theatervoorstelling maken. In de voorstelling zullen deze mensen op film te zien zijn. Na afloop van de voorstelling gaat het publiek met elkaar in gesprek over hun eigen ideeën en gedachten over de dood.

Tijdens een uitvaart naast het condoleanceregister een grote glazen pot neerzetten, eventueel voorzien van een foto van de overledene, met kleine strookjes gekleurd papier en pen. Elke kleur staat voor een periode: bijvoorbeeld een dag, een week, een maand, een jaar. De aanwezigen uitnodigen om hierin een wens voor de nabestaanden of een speciale herinnering aan de overledene te schrijven. Het mag een woord of zinnetje zijn. Ook een gedicht of tekening is welkom. De bedoeling is dat de nabestaanden kunnen kiezen of ze een strookje uit de pot halen na een dag, week etc. Na het lezen kunnen de nabestaanden de tekst of tekening eventueel in een boek plakken of digitaal verwerken.

Kans op zon is een boek en gaat over de periode dat Machteld Wentzel borstkanker had. Ze beschrijft haar dagelijkse bezigheden tijdens het behandel traject. Het plotseling hebben van borstkanker confronteert haar met de eindigheid van het leven. De dood komt vaak even langs in haar verhalen. Zij kijkt de dood werkelijk aan, ze kan deze visualiseren en zichzelf dood zien gaan. Ze merkt hierdoor dat ze wel dood zou kunnen gaan en dat haar gezin ook zonder haar verder zal kunnen gaan. In haar boek is veel humor te vinden, ze ziet de grappige kant van moeilijke situaties, want er moet in dit leven ook gelachen worden!
Kans op zon bestaat uit columns en een stappenplan met inzichten waarin Machteld heeft beschreven hoe ze om is gegaan met deze ingrijpende gebeurtenis. Werkelijk verdriet voelen, je verhaal delen en acceptatie zijn hierin aspecten.
Dit boek is een onderdeel van Life changing events, haar organisatie , die mensen met trauma ondersteunt.