Wat gebeurt er als we (weten dat we gaan) sterven? Kan deze laatste levensfase, en het lijden dat daar vaak mee gepaard gaat, misschien iets toevoegen aan een mensenleven? En: wat kun je betekenen voor iemand op de drempel van de dood? Dit zijn grote vragen, die kunnen fluisteren of die zich juist urgent opdringen: die geleefd willen worden.
In 'Hoe overleef ik mijn dood? Een boek over lijden' geven mensen die terminaal ziek zijn, professionals die werken met stervenden en geestelijken van verschillende stromingen antwoord op deze vragen vanuit hun kennis en ervaring. Het resultaat: 18 bemoedigende en verhelderende interviews en portretten die inzicht geven in het stervensproces en de verschillende levensovertuigingen. Die bovendien uitnodigen om de eigen wensen rondom het levenseinde te onderzoeken én te bespreken.

Met opperrabbijn Jacobs, Boris van der Ham, Antoine Bodar, Henny Blom, imam Dilmohamed, SCEN-opleider R. van Coevorden, Ineke Koedam.

‘Levenslang? Praten over de gevolgen van zelfdoding’ is een gesprekshulp voor mensen die een dierbare zijn verloren aan zelfdoding. De gesprekshulp bestaat uit 50 kaartjes en kernachtige achtergrondinformatie over zelfdoding. Op de kaartjes staan uitspraken, meningen, gedachten, feiten en emoties over zelfdoding, die mensen aansporen hun gedachten en gevoelens te delen en te bespreken. De kaartjes kunnen partners, kinderen, collega’s, ouders, zorgverleners, buren en andere naasten van een zelfdoder helpen in het praten over de gedachten en gevoelens die door de zelfdoding zijn opgeroepen. ‘Levenslang?’ kan met én zonder een gespreksleider ingezet worden.

Iedereen krijgt in zijn/haar leven te maken met verlies. Rouwen leer je meestal van je ouders. Er zijn situaties te bedenken waarin ouders minder in staat zullen zijn hun kinderen dit aan te leren. Daarom is het belangrijk dat er preventief aandacht is voor verlies. Kennis bij ouders, leraren in het basis-, en voortgezet onderwijs en iedereen die met kinderen en jongeren werkt, is van groot belang om psychische problemen op latere leeftijd zoveel mogelijk te voorkomen.

Bij Querido verschijnt Hier besta ik, in eenzaamheid gestorven, een boek over poëzie, eenzaamheid en de dood. In Tot Zover opent de tentoonstelling Hier besta ik. Het plan heeft zijn wortels in ‘De eenzame uitvaart’, een initiatief van een groep dichters, die eenzame doden de laatste eer bewijzen met poëzie. In 2012 kwamen wij in aanraking met dit fenomeen. Diep geraakt door het humane karakter begonnen wij in 2012 aan een project rond de eenzame uitvaart dat nu o.a. zijn vorm zal vinden in Hier besta ik, in eenzaamheid gestorven. Hier besta ik gaat primair over de eenzame uitvaart, maar raakt tegelijkertijd aan eenzaamheid en de dood in bredere zin. Via de foto’s van de eenzame uitvaart en de dichters, de kleurenfoto's, de interviews en de poëzie voor de eenzaam overledenen komt de lezer en bezoeker een wereld binnen die uitnodigt tot reflectie en raakt aan het besef dat wij kwetsbaar en sterfelijk zijn. In essentie gaat het om de vraag hoe je als samenleving zorg draagt voor elkaar.

Een kist die mensen in leven zelf vullen met de belangrijke papieren zoals verzekeringspolis, uitvaartpolis, persoonlijke wensen, testament. Evt kleding voor de uitvaart kan erin gelegd worden of worden vastgelegd welk kledingstuk er gewenst wordt.

Watiknogzeggenwil.nl maakt de laatste woorden bespreekbaar.

Bij het verlies van een dierbare volgt bij de uitvaart vrijwel altijd een toespraak. In woorden wordt de overledene als het ware weer tot leven gewekt. Die woorden zijn zorgvuldig gewogen. Het schrijven van zo’n speech is eervol, maar vaak ook lastig. Want hoe herdenk je de dode?

Vraag het hem of haarzelf, bij leven!

Poppentheater de muze heeft twee producties ontwikkeld met als titel 'de dood van Doornroosje en Sneeuwwitje'.
Er wordt gespeeld in een klein houten theatertje met legopoppetjes aangevuld met uitvaartspeelgoed. Daarnaast wordt gespeeld in een groter kartonnen theater uit 1964 met barbiepoppen. Zo is er voldoende interactie met aanwezigen, volwassenen en kinderen.

Stichting Tweestrijd is ontstaan uit een groep jongeren die in hun jonge leven geconfronteerd zijn met suïcides onder vrienden. Wij proberen de problematiek onder de jongeren in een zo vroeg mogelijk stadium te signaleren en aan te pakken. Zodoende hopen wij depressie en het aantal suïcides onder de jeugd terug te dringen. Omdat de drempel tussen jongeren onderling laag ligt om met elkaar in gesprek te gaan, is het onze kracht om op een natuurlijke manier zeer kwetsbare en gevoelige onderwerpen te bespreken. Doordat wij een positief signaal afgeven, elkaar inspireren en barrières doorbreken hopen wij jongeren te laten praten om zodoende het taboe op kwetsbare onderwerpen te kunnen doorbreken. Dit doen wij door het geven van gastlessen op middelbare scholen. Het bereik is groot en onze aanpak succesvol. Daarnaast geven wij lezingen en leveren bijdragen aan symposia.

Aangifte van overlijden door naasten laten doen! Ik heb dit ook bij mijn moeder gedaan, tenslotte wordt dat ook bij geboorte gedaan, en is goed bij verwerkingsproces. Zo ook de uitvaart zoveel mogelijk zelf laten regelen met ondersteuning van Yarden, bijvoorbeeld de afspraak laten maken bij crematorium/ begraafplaats . Ook is het vaak mogelijk mensen een plekje op begraafplaats uit te laten zoeken enz.

'De Nederlandse wet kent een vervelende bepaling. Dierbaren moeten een maand na de crematie wachten voordat ze de as van hun dierbare mee naar huis mogen nemen. Andere landen kennen die gedwongen pauze helemaal niet. Dat komt omdat toen de discussie over cremeren in ons land speelde - ruim een eeuw geleden - er veel werd geschreven over een beruchte gifmengster. Wat als haar slachtoffers meteen zouden zijn gecremeerd en de as zou zijn verdwenen? Dat wilden politici voorkomen. Maar daar hebben we nu nog allemaal last van. Er is geen enkele reden meer waarom iedereen een maand zou moeten wachten. En het zou zo veel beter zijn wanneer je de dag van de crematie ook echt kunt afsluiten door de as van je dierbare gewoon mee te krijgen. Om mensen hierover voor te lichten en politici te overtuigen dat de wet echt veranderd moet worden, willen we een ijzersterke campagne opzetten. Zodat net als in andere landen om ons heen nabestaanden na de crematie meteen de as mee naar huis mogen nemen!'

Er gaat één vrouw dood, maar wat doet dat met de hele omgeving. Hoe gaat een gezin daar mee om? Hoe gaan de vrienden en vriendinnen daar mee om?
3 vragen:
- Wanneer hebben jullie elkaar voor het eerst ontmoet?
- Waar was je toen diegene overleed?
- En hoe heeft het je veranderd in de tussentijd?

Vele antwoorden en inzichten verder....
Alles is goed.
Alles mag.
Je leeft nu! en je dierbare zouden niets liever willen zien dan dat jij het leuk hebt!

DOOD-GEWOON is een lichtvoetige én troostende voorstelling over leven en dood voor iedereen vanaf 8 jaar naar de gelijknamige dichtbundel van Bette Westera (won hiermee in Nederland verschillende prijzen waaronder de Woutertje Pieterseprijs en de Gouden Griffel en in Vlaanderen de Poëziemedaille) en Sylvia Weve. Net zoals het boek gaat de voorstelling dieper in op het - vaak moeilijk bespreekbare - dat met sterven, afscheid nemen en rouwen te maken heeft. Het bijzondere is dat dat op zo'n lichtvoetige, rake manier gebeurt dat het nooit bruskeert - integendeel zelfs! DOOD-GEWOON wordt nooit zwaar op de hand.
Verteller Willem Verheyden brengt bijzondere gedichten over de dood die je laten lachen maar evengoed naar de strot grijpen. De poëzie die hij brengt, spat van het leven. Nochtans kijkt hij de dood recht in de ogen en gaat hij geen taboe uit de weg. Hij tackelt de dood die niet alleen voor kinderen lastig en ongrijpbaar is.