Omschrijving
Ik ben 47 jaar en ik voel me alsof ik nooit dood zal gaan. Daarom schrok ik best wel toen 3 week geleden een kennis van mij plotseling overleed. Ik werd met de stoffelijkheid van ons bestaan geconfronteerd. Ze was nog maar 32 jaar. Standaard crematie, koffie en cake en thats it.
Ik ben geen hokjesmens. In een vakje op het kerkhof, wel mooi dat mijn kids nog naar een plek kunnen gaan. Maar dat mijn kids het dan ook moeten gaan onderhouden, nee... Dat wil ik ze niet aandoen. Ze hebben het al zo druk. En als er na 20 jaar niet wordt betaald ben je weg. Verbranden lijkt me niets, ik wil terug naar de natuur.

Op een of andere manier, wellicht synchroniteit, stuitte ik op het feit dat er ook natuurbegraafplaatsen zijn. Ik ben 47 jaar en ik wist nooit dat die bestonden! Wat een prachtplek, bijvoorbeeld bij Eext. Forever blijven liggen en geen gedoe voor de kids, toch een prachtige plek waar ze heen kunnen als ze willen.... Dus mijn idee is dat dit niet goed gepromoot wordt.